'Oh my god' .....

Een must see in Costa Rica; Manuel Antonio National Park. Van te voren hadden we al gehoord dat het erg toeristisch zou zijn. Daarom Playa Bejuco Hotel geboekt, op circa 40 minuten rijden van het National Park, aan een mooi strand waar het echter niet veilig zwemmen is vanwege de hoge golven en de onderstroom. Leuk hotel waar we met nog andere Nederlanders een paar flesjes wijn hebben weggetikt en ook de (Nederlandse) eigenaar hebben ontmoet. Bijzonder verhaal, de beste man had een Arubaanse vrouw getrouwd (en inmiddels weer gescheiden) en daarmee een hotel in Costa Rica begonnen. In onze visie logischer om dat dan te doen op Aruba, maar ja, wie zijn wij...... Er lag trouwens ook een voetbalveldje tegenover het hotel en daar hebben Wil en Wout Nederland-Costa Rica nog eens nagespeeld (zelfde uitslag....). Robben en van Persie zijn hier namen die voor op de tong liggen als je zegt dat je uit Holanda komt. En natuurlijk die keeper, ze weten niet hoe hij heet, maar hij was "huge".... Dan lachen we maar wat verontschuldigend en zeggen dat Costa Rica toch echt heel goed was op het WK.

Maar ik dwaal af; op naar Manuel Antonio National Park. Al ver voor de ingang kwamen de gidsen en spullletjesverkopers al op ons af. Na deze doorstaan te hebben moesten we verplicht langs 50 toeristenstalletjes voordat wij het park dan konden betreden. Een gids was niet nodig, wij luisterden zo af en toe naar de gidsen van groepen die voor ons liepen en die met grote verrekijkers precies wisten aan te geven waar de diverse soorten wildlife zich verborgen hielden. Een circus is er niets bij. Maar eerlijk is eerlijk, zonder deze gidsen hadden wij een stuk minder gezien.... Nadat wij over de hoofdweg van het park een zijpaadje waren ingeslagen, werd het gelukkig een stukje rustiger. Na een kwartiertje lopen kwamen we bij een uitkijkplatform alwaar je met een soort van ladder naar beneden kon om op een geweldig strand uit te komen. Het bord DANGER, "alleen het strand op bij eb" namen we voor kennisgeving aan en voorzichtig zijn we de ladder naar beneden geklommen.... Wat een geweldig strand, witte kokospalmen, niemand te zien, rode krabbetjes die horizontaal in grote getalen het strand over crossen.....  Gerrit Jan en William nog een poging gedaan om te zwemmen, maar het warme zeewater zorgde voor weinig afkoeling. Kortom, een paradijsje, en we begrepen eigenlijk niet waarom wij de enigen waren op dit fantastische strandje. Totdat we weer terug wilden.....het was toch nog steeds eb?

Tja.... op weg naar de ladder die ons weer naar het uitkijkplatform zou brengen kwamen wij er met schade en schande achter dat de Costa Ricaanse getijden wel erg snel gaan. Geen weg meer terug, behalve over de rotsen waar de golven inmiddels hard tegenaan klotsten....Al klauterend en klimmend over de gladde rotsen kwamen we op een punt, waar het echt niet anders kon... we moesten door het water.... Inmiddels liep ik voorop en net op het moment dat ik mijn voet op een nog enigszins stevige kei wil zetten, zie ik een zeeslang voor mijn voeten kronkelen..... Niet dat ik daar bang voor ben, maar ik roep dus naar de rest: Zeeslang!!! Niet handig, want achter mij liep Wouter, die 'm ook zag en niet meer verder durfde.....  (William vond dat Wouter maar moest doorlopen, maar ja Wil had die slang nog niet gezien). Tot de volgende golf insloeg, want toen moesten ze wel! Nadat we de zeeslang hadden gepareerd, zocht ik wat houvast aan de eerste de beste rots. Geen goed idee. Op een haar na, heb ik de staart van een joekel van een leguaan te pakken.... geen goed idee.  Die leguaan hield zich godzijdank koest, en zodra mijn hand een ander plekje vond, konden we weer verder op weg naar onze reddingsladder. En ja, we hebben het gehaald, die ladder..... maar we hadden geen 5 minuten later van dat strand moeten vertrekken, anders hadden we er nu nog gezeten.....

Nadat wij de ladder met natte voeten weer waren beklommen, wachtten ons de aapjes. Ze zaten notabene op de reling van het platform en waren niet aardig en zeer geinterresserd in onze rugzak. Wie kijkt er nou naar wie? We hebben ons snel uit voeten gemaakt en ons, na een kwartiertje lopen, gevoegd tussen alle "oh, my God!!!" Amerikanen en hun gidsen. We hebben nog nooit zoveel gezien in een National Park!